Η φωτιά που καθαρίζει την ψυχή
(Μέρος Ε – Νεκρός για τον κόσμο) Μια πνευματική ανάλυση για το πώς τα πάθη γεννιούνται μέσα μας από τις επιθυμίες, τη θέληση και τη σκέψη, και πώς μεταμορφώνονται όταν η καρδιά στραφεί ξανά προς τον Θεό. Μέσα από τη σοφία των Πατέρων, ο άνθρωπος καλείται να πεθάνει για τα πάθη του και να αναστηθεί σε νέα ζωή, όπως ο χρυσός που καθαίρεται μέσα στη φωτιά των δοκιμασιών.
ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Τα πάθη δεν είναι όλα ίδια, πηγάζουν από τρεις πλευρές της ύπαρξής μας: από τις επιθυμίες, όπου η αγάπη και η χαρά ζωής μπορούν να διαστραφούν σε λαγνεία ή φιλαργυρία, από τη θέληση, όπου η δύναμη για το καλό μπορεί να γίνει θυμός, ζήλια ή εκδίκηση, και από τη σκέψη, όπου η σοφία και η αυτογνωσία μπορούν να μετατραπούν σε περηφάνεια η ακηδία (Αποθέωση της γνώσης και επιστήμης). Κάθε πάθος είναι μια δύναμη της ψυχής που έχασε τον προσανατολισμό της και στράφηκε από τον Θεό προς τον εαυτό. Αυτές είναι οι τρεις ρίζες που κρατούν την ψυχή δεμένη. Όταν επιτρέπουμε σ’ αυτές τις ρίζες να μας κυβερνούν, τότε ο “κόσμος” μέσα μας μεγαλώνει και η καρδιά μας αρχίζει να σκοτεινιάζει.
Ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος, περιγράφει τα πάθη ως «άκανθες που ανατείλουν από σπόρους στο σώμα». Δηλαδή καλούς σπόρους που υπάρχουν μέσα μας από τη φύση, αλλά όταν δεν μεγαλώσουν σωστά λόγω διάφορων συνθηκών, γίνονται αγκάθια και πληγές της ψυχής. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής συμπληρώνει ότι τα δαιμόνια ενεργοποιούν αυτά τα πάθη όταν δουν πνευματική αμέλεια, ώστε να κυριαρχήσουν επάνω μας. Έτσι, ο πνευματικός αγώνας δεν αρχίζει έξω στον κόσμο, αλλά πρώτα μέσα μας.
Η νέκρωση κόσμου δεν είναι θάνατος, αλλά μεταμόρφωση. Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος σταματά να ζει για τα πάθη του και αρχίζει να ζει για τον Θεό. Όπως τον σπόρο που πρέπει να πεθάνει για να ανθίσει και να μεταμορφωθεί σε ένα όμορφο λουλούδι. Έτσι είναι και ο αγώνας κάθαρσης καρδιάς ώστε να κατοικήσει μέσα μας ο Χριστός. Και αυτός ο δρόμος δεν είναι εύκολος. Θα πέσουμε, θα απογοητευτούμε, θα πληγωθούμε, όπως το παιδί που μαθαίνει για πρώτη φορά να κάνει ποδήλατο. Κάθε φορά που θα σηκωνόμαστε όμως, ο Θεός θα μας στερεώνει δίνοντας μας λίγη ακόμη δύναμη, ειρήνη και υπομονή. Εκεί, ο άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του, όχι όπως θα τον ήθελε ο κόσμος, αλλά όπως ήταν πάντα το θέλημα του Θεού. Επειδή επέλεξε την σωστή την μάχη, που θα τον ωφελήσει. Και να θυμόμαστε, ο Θεός ποτέ δεν μας δίνει περισότερες δοκιμασίες απ’οτι αντέχουμε. Όπως ο χρυσός που για να φανεί η αξία του πρέπει να περάσει απο την φωτιά, έτσι και εμείς απο τις δοκιμασίες. (Αγία Γραφή — Ιώβ 23:10: «Κι όμως Αυτός γνωρίζει τον δρόμο που βαδίζω· κι όταν με δοκιμάσει, θα αναδειχθώ σαν καθαρός χρυσός.»)
Συνέχισε με ανάγνωσμα Μέρος ΣΤ - Ο δρόμος προς την εσωτερική Γαλήνη